🌹خاطرات یک بانوی روشندل🌹

سلام دوستان. بعد از دو سال، همین الان یهویی اومدم وبلاگمو دیدم. واقعنی میگمااا. فکر می کنم آخرین پستی که گذاشتم خرداد ماه 1396 بوده باشه اگه اشتباه نکنم. امروز دوباره به سرم زد که پست بذارم. خب. جونم براتون بگه که... بعله. من همین امروز یه هفته شده که 17 ساله شدم. طبیعیه که خیلی هم تغییرات فکری و عقلی کرده باشم بنده. سال دیگه هم کنکوری میشم انشالله. یعنی فقط همین یک سال تحصیلی ام باقی مونده . دلم می خواست خاطرات تلخ و شیرینم رو به عنوان یه نابینا، از همه مهمتر یه دختر نابینا تو این سایت بذارم و اینجا بشه دفترچه خاطرات مجازیم. یعنی از اولم هدفم از ساختن این وبلاگ همین بود. بالاخره عمدتاً تو نی نی وبلاگ کسایی م...

هیلدای عزیزم در روز سه شنبه 28 فروردین سال 1397 به دنیا اومد. یادمه اون روز من به خاطر سردرد شدیدی که داشتم نتونستم برم مدرسه. از اون طرفم هستی دخترعمم با خواهرش حسنا مونده بود خونه و نرفته بود مدرسه که حسنا رو نگه داره. بابام و شوهرعمم و مادر بزرگمم با عمم رفته بودن بیمارستان. عمم می گفت وقتی می خواست بچم به دنیا بیاد اینقدر همتونو دعا کردم و گریه کردم. قربونش. فرداشم ما رفتیم عیادتشون خونشون و شامم اونجا بودیم. هیلدا اینقده کوچولو و ناز بود که نگو. خلاصه که اینجوری. هیلدا جونم به این دنیا خوش اومدی.

سلام دوستان عزیز. امیدوارم که خوب باشید. بعد از مدت های طولانی اومدم به وبلاگم سر زدم. و خب... دلم برای وبلاگ نویسی دوباره تنگ شد. آخه مدتی بود که وبلاگ نویسی رو به دلایلی ترک و فراموش کرده بودم. بهرحال اومدم تا از این روزام بگم. من حالا 14 سال و 11 ماه و 1 روز سن دارم. الانم روز اول ماه رمضونه. منم امروز امتحان ریاضی داشتم. خدا رو شکر به خوبی امتحانم رو پاس کردم. انشاالله تا روز 22 خرداد هم امتحان های سال نهمم تموم می شه. بوی تابستون خیلی خوب به مشام می رسه. من تصمیم گرفتم که امسال تموم وقتم رو به نوشتن پنج تا رمان نیمه کاره ام بپردازم. امیدوارم که بتونم توی این راه موفق باشم. بازم به این وبلاگ سر خواه...

بسم الله الرحمن الرحیم وَجَعلنا مِن الماِ کُلِ شَیٍ حَی از آب هر چیزی را زنده گردانیم آب این دونه های ریزه. ریز ریز ریز. که از ابر می ریزه. ریز ریز ریز. قطره های بارونه هدیه آسمونه. هر قطره زلالش. روی گُلاس جایش. وقتی بارون می باره، پاکیزگی می اره. باغچه ها خوشحال می شن. پروانه ها شاد می شن. آبای برف و بارون، که ریخته از آسمون، میرن به سمت رودا. رودخونه ها دریا ها. آفتاب روشون می تابه. گرمی و نور می اره. می رن دوباره بالا. می سازن ابر ها را. باز هم بارون می باره. خوشحال می شیم دوباره. باز هم بارون می باره خوشحال می شیم دوباره. همه با هم می خوانیم....

می توان سکوت را شکست... می توان بدون دست هم، عکس زندگی کشید و یادگاری های جاودانه آفرید... می توان بدون پا دونده شد و به هر طرف سفر نمود... می توان بدون چَشم، به آسمان نگاه کرد و قدرت خدای رو نظاره کرد... و شِکوِه های دل، به نزد او گشود و با فرشتگان، نوای زندگی سرود... با نام و یاد خدا اگر به اطراف خود عمیقاً بنگرید، زیبایی های خلقت و جهان هستی را بهتر مشاهده می کنید. یک روز مادرم که از جانم هم بیشتر دوستش دارم به من گفت: [راز خدا]. من علت این گفته اش رو ازش پرسیدم؟ به من چنین پاسخ داد:"دخترم، علت اینکه من گفتم تو راز خدایی اینه که وقتی به تو نگاه می کنم، احساس لذت عجیبی به من دست می دهد...