سرودی که ما کلاس اول و دوم ابتدایی تو مدرسه می خوندیم

بسم الله الرحمن الرحیم

وَجَعلنا مِن الماِ کُلِ شَیٍ حَی

از آب هر چیزی را زنده گردانیم

آب

این دونه های ریزه.

ریز ریز ریز.

که از ابر می ریزه.

ریز ریز ریز.

قطره های بارونه

هدیه آسمونه.

هر قطره زلالش.

روی گُلاس جایش.

وقتی بارون می باره،

پاکیزگی می اره.

باغچه ها خوشحال می شن.

پروانه ها شاد می شن.

آبای برف و بارون،

که ریخته از آسمون،

میرن به سمت رودا.

رودخونه ها دریا ها.

آفتاب روشون می تابه.

گرمی و نور می اره.

می رن دوباره بالا.

می سازن ابر ها را.

باز هم بارون می باره.

خوشحال می شیم دوباره.

باز هم بارون می باره

خوشحال می شیم دوباره.

همه با هم می خوانیم.

قدر آب را می دانیم.

مردمان سر رود، آب را می فهمند.

گِل نکردندش.

ما نیز، آب را گِل نکنیم.

 این سرود رو وقتی کلاس دوم بودم، با بچه ها می خوندیم.

من که این سرودو خیلی دوست دارم.

شما چطور؟‌