رمضان مبارک 1399
یادش به خیر! ماه رمضونای سالای قبل عجب صفایی داشت!
نشستن پای سفره سحری و گوش دادن به دعا های قبل از اذان، قرآن خوندن و نماز خوندنای سر ظهر، چرت عصرگاهی که عجیب میچسبید، بعدشم نشستن پیش خونواده و در حال حرف و خنده افطار کردن.
من ماه رمضون رو خیلی دوست دارم. چون باعث میشه دلا به هم نزدیک تر و مهربون تر بشه. روزه گرفتن باعث میشه آدم صبور تر بشه. همزاد پنداری با دیگران زیاد میشه و...
یادمه سال های قبل با فامیل افطاری دورهم جمع میشدیم. معمولا مامانجون من که بزرگ فامیل بود اولین مهمونی افطاری رو میداد و همه همدیگرو میدیدیم.
اما امسال... همه چی به خاطر این کروناویروس لعنتی خراب شد.
خیلی دلم برای فامیلامون تنگ شده. آخه همشون خیلی خوبن و نسبت به من محبت دارن. واسه حرف زدن با دختر داییام، بغل کردن و بازی با کوچولو های فامیل، گوش دادن به نصیحت های مهربانانه بزرگترا و همه و همه.
ولی حیف که امسال باید رعایت کنیم و جایی نریم، بلکه شر این کرونا کنده بشه.
امسال قصد دارم روزه داری کنم. البته من کلیه ام مشکل داره. دکتر گفته نباید روزه بگیری ولی خب خودم دوست دارم بگیرم.
اما فکر میکنم مهمتر از اون، اینه که آدم با زبون روزه مرتکب دروغ و غیبت و گناه نشه. مخصوصا غیبت که به طرز وحشتناااک بده.
امروز براتون چند تا عکس قشنگ میذارم. ما که از خونه نمیریم بیرون، حداقل با دیدن این عکسا یه خورده روحیمون باز شه مگه نه؟
همین دیگه.
طاعات و عبادات همگی قبول درگاه حق باشه انشاءالله.
التماس دعا.